دوره 1، شماره 1، 1402، صفحات 68 - 74

نویسندگان : ملیحه رحیمی* ¹

چکیده :
در فقه به فرزند انسان از زمان تولد تا اول بلوغ کودک گویند. از نظر حقوقی و مدنی واژه‌‌ی کودک همراه صغر و طفل به کار می‌‌آید و به شخصی ختم می‌‌شود که به سن بلوغ نرسیده و کبیر نشده است یا به‌‌طور کلی بالغ و رشید نشده است. به کودکانی طفل خارج از نکاح می‌‌گویند که بدون رابطه زوجیت بین پدر و مادر اصلی در صورت ارتکاب به زنا و رابطه‌‌ای نامشروع به دنیا می‌‌آیند. براساس دیدگاه حقوقی و شرعی نسب این‌‌گونه کودکان نامشروع خوانده می‌‌شود. چون رابطه بین پدر و مادر آن‌ها نامشروع است. قانون مدنی جمهوری اسلامی ایران در ماده 1167 به پیروی از فقهای امامیه، طفل متولد از زنا را ملحق به زانی نمی‌‌داند. از نظر فقه امامیه فرزندان نامشروع (ولدالزنا) که فاقد نسب مشروع و قانونی بوده و تنها رابطه‌‌ی آن‌ها با والدینشان رابطه خونی و طبیعی است و به زانی و زانیه منسوب نمی‌‌‌شوند و از آنجا دین اسلام طهارت نسبت را یکی از شروط اساسی بهره‌‌برداری از بسیاری احکام به حساب می‌‌آورند و این فرزندان از آثار حقوقی چون ارث، شهادت و قضاوت بی‌‌بهره‌‌اند.

کلمات کلیدی :
فرزندان نامشروع، نسب، حقوق ایران، تکالیف